SENIM

Преподобномученик Вениамин Зыков

Вениамин (Зыков) (1870 — 1937) – архимандрит, преподобномученик.

Память 2 декабря (19 ноября по ст. ст.), в Соборе новомучеников и исповедников Российских.

Преподобномученик архимандрит Вениамин (в миру – Василий Иосифович Зыков) родился в 1869 году в крестьянской семье, в Верхотурском уезде Нижнетагильской волости.

Образование Василий получил домашнее, и, по собственному признанию, «как только встал на ноги, ушёл в монастырь».

1 января 1896 года он был принят в братию Верхотурского Николаевского монастыря. Настоятелем обители в то время был архимандрит Иов, прибывший сюда из Валаамского монастыря и привезший сюда еще двух валаамских монахов: схимонаха Илию и иеромонаха Арефу.

Именно к ним обращался 27-летний послушник Василий за духовными советами и наставлениями. Вскоре распоряжением епархиального начальства он был определен в число братии при Екатеринбургском архиерейском доме.

В 1899 году послушник Василий Зыков был пострижен в монашество с наречением имени Вениамин и в том же году рукоположен в сан иеродиакона.

Городская жизнь тяготила отца Вениамина, и в 1903 году он подал прошение о возвращении его в Верхотурский монастырь. Живя в монастыре, отец Вениамин снискал к себе всеобщую любовь и уважение.

Когда в 1907 году в Верхотурский монастырь прибыл епископ Екатеринбургский и Ирбитский Митрофан, он передал в дар настоятелю монастыря игумену Ксенофонту и иеродиакону Вениамину священническое и диаконское облачения сиреневого цвета.

Эти облачения были посланы Императрицей Александрой Федоровной, которая сама сшила их из своего коронационного платья.

После 1917 года в стране начались массовые аресты духовенства, вскрытие мощей и осквернение храмов.

12 сентября 1920 года, в день памяти святого праведного Симеона Верхотурского, когда в обитель прибыло до 15 тысяч паломников, местные власти назначили вскрытие мощей праведного Симеона.

По их приказу раку с мощами вынесли из собора на паперть, и святые мощи были кощунственно вытряхнуты из раки, а затем при всеобщей тишине раздался хохот нескольких людей.

Единственным, кто осмелился возвысить свой голос на защиту святыни, был архидиакон Вениамин, провозгласивший своим сильным голосом на всю площадь перед собором: «Мы верили и будем верить Угоднику Божиему праведному Симеону! Прошу вас, не кощунствуйте!».

В тот же день настоятель монастыря архимандрит Ксенофонт и архидиакон Вениамин были арестованы. Первый – за активное соучастие белым, второй – за сопротивление при вскрытии мощей.

В обвинительном заключении следователь написал: «Доказано свидетельскими показаниями, что архимандрит Ксенофонт и архидиакон Зыков Вениамин являются непримиримыми контрреволюционерами, определённо ведущими классовую борьбу против освобождения человечества, а потому полагаю, что Ксенофонт Медведев и Вениамин Зыков вполне заслуживают применить высшую меру наказания – расстрел».

Но, по милости Божией, дело это попало к другому сотруднику ЧК, который переправил приговор на 2 года принудительных работ в городе Екатеринбурге.

В 1925 году в Верхотурье пришел помолиться иеромонах Уфимского монастыря Павел (Ильин).

Встретив в обители своих единомышленников, он дал им прочитать копию письма епископа Сан-Францисского Николая, призывавшего хранить верность Святейшему Патриарху Тихону и не поддерживать обновленцев. Вскоре по доносу за распространение этого «контрреволюционного письма» были арестованы настоятель и несколько монахов, они обвинялись в том, что знали о письме и не донесли.

Отец Вениамин 5 месяцев просидел в заключении в Нижнем Тагиле. Как «социально-опасного» элемента его выслали из Нижнетагильской области, и отец Вениамин переехал на жительство в соседнюю Челябинскую область в город Касли, где стал служить в местной церкви.

В этот период отец Вениамин был рукоположен в сан иеромонаха и впоследствии в сан архимандрита.

В 1937 году он был вновь арестован за «контрреволюционную деятельность» и выслан на 5 лет в Казахстан. Находясь в ссылке, отец Вениамин поселился в поселке Майском в Павлодарской области.

В том же году его вновь арестовали. На вопрос следователя о проводимой им контрреволюционной работе архимандрит Вениамин ответил: «В Майском трудовом поселке я жил на одной квартире со ссыльными, также служителями религиозного культа… Мы часто пели божественные песни, в разговорах вспоминали царскую власть, одновременно осуждали власть советскую». После такого признания отец Вениамин был осужден как «враг народа» и приговорен к высшей мере наказания – расстрелу.

На следующий день за 68-летним старцем в 2 часа ночи пришел конвой, и приговор был приведен в исполнение.

Место погребения преподобномученика Вениамина (Зыкова) неизвестно.

Прославлен Архиерейским юбилейным Собором Русской Православной Церкви 2000 года.

Бенджамин (Зыков) (1870 — 1937) – архимандрит, шейіт.

Еске алу 2 желтоқсан (19 қараша, ст.), Ресейдің жаңа шейіттері мен конфессорларының ғибадатханасында.

Шейіт архимандрит Бенджамин (әлемде-Василий Иосифович Зыков) 1869 жылы Төменгі Тагил болысының Верхотур уезінде шаруа отбасында дүниеге келген.

Василий үйде білім алды және өзінің мойындауы бойынша «аяғынан тұрып, монастырға кетті».

1896 жылы 1 қаңтарда ол Верхотурский Николаевский монастырының ағасына қабылданды. Ол кезде монастырьдің ректоры архимандрит Әйүп болды, ол мұнда Валаам монастырынан келіп, тағы екі Валаам монахын әкелді: шимонах Ілияс және иеромонах Арефа. Оларға 27 жастағы жаңадан келген Василий рухани кеңестер мен нұсқаулар алу үшін жүгінді. Көп ұзамай епархия басшыларының бұйрығымен ол Екатеринбург епископтарының үйіндегі бауырластардың қатарына тағайындалды.

1899 жылы жаңадан келген Василий Зыков Бенджамин есімімен монастыризмге түсіп, сол жылы иеродиакон санына тағайындалды.

Қала өмірі Бенджаминнің әкесіне ауыртпалық түсірді және 1903 жылы оны Верхотур монастырына қайтару туралы өтініш жасады.

Монастырда тұрып, әкесі Бенджамин өзіне деген сүйіспеншілік пен құрметке ие болды. 1907 жылы Екатеринбург епископы мен Ирбит Митрофаны Верхотур монастырына келгенде, ол монастырь аббаты Аббат Ксенофонт пен иеродиакон Бенджаминге діни қызметкер және сирень түсті диакон киімдерін сыйға тартты. Бұл киімдерді императрица Александра Федоровна жіберді, ол оларды тәж киімінен өзі тігеді.

1917 жылдан кейін елде діни қызметкерлерді жаппай тұтқындау, жәдігерлерді ашу және шіркеулерді қорлау басталды.

1920 жылы 12 қыркүйекте Верхотурдың қасиетті әділ Симеонын еске алу күні, 15 мыңға дейін қажылар монастырға келген кезде, жергілікті билік әділ Симеонның жәдігерлерін ашуды тағайындады. Олардың бұйрығымен рак реликтермен бірге собордан папертке шығарылды, ал қасиетті жәдігерлер рак ауруынан құрбандықпен шайқалды, содан кейін жалпы тыныштықта бірнеше адамның күлкісі естілді. Ғибадатхананы қорғауға өз дауысын көтеруге батылы барған жалғыз адам археакон Бенджамин болды, ол ғибадатхананың  алдындағы бүкіл алаңға өзінің күшті дауысын жариялады: «біз Құдайдың әділ Симеонына Сендік және сенеміз! Сізден сұраймын, күпірлік жасамаңыз!».

Сол күні монастырь аббаты архимандрит Ксенофонт пен Археакон Бенджамин қамауға алынды.

Біріншісі-актив белсенді қатысуы үшін, екіншісі-жәдігерлерді ашудағы қарсылық үшін.

Айыптау қорытындысында тергеуші былай деп жазды: «архимандрит Ксенофонт пен Архидиакон Зыков Бенджамин адамзаттың азат етілуіне қарсы таптық күресті жүргізетін бітіспес контрреволюционерлер екендігі дәлелденген, сондықтан Ксенофонт Медведев пен Бенджамин Зыков ең жоғары жазаны қолдануға лайық деп санаймын – ату».

Бірақ, Құдайдың рақымымен, бұл іс Екатеринбург қаласында 2 жылға мәжбүрлі жұмысқа үкім шығарған басқа чек қызметкеріне түсті. 1925 жылы Верхотурьеде Уфа монастырының иеромондары Павел (Ильин) дұға етуге келді. Өзінің пікірлес адамдарымен кездескеннен кейін, ол оларға Сан-Франциско епископы Николайдың Қасиетті Патриарх Тихонға адал болуға және жаңарушыларды қолдамауға шақырған хатының көшірмесін оқуға мүмкіндік берді. Көп ұзамай осы «контрреволюциялық хатты» таратқаны үшін Аббат пен бірнеше монахтар қамауға алынды, олар хат туралы білді және жеткізбеді деп айыпталды.

Әкесі Бенджамин Төменгі Тагилде 5 ай түрмеде отырды. «Әлеуметтік қауіпті» элемент ретінде ол Нижнетагил облысынан қуылды, ал әкесі Бенджамин көршілес Челябі облысына Кастли қаласына қоныс аударды, онда ол жергілікті шіркеуде қызмет ете бастады. Осы кезеңде әке Бенджамин сан-джеромонах, содан кейін сан-архимандрит болып тағайындалды.

1937 жылы ол «контрреволюциялық қызметі» үшін тағы да қамауға алынып, Қазақстанға 5 жылға жер аударылды. Жер аударылған кезде әкесі Бенджамин Павлодар облысының Майском кентіне қоныстанды.

Сол жылы ол қайтадан қамауға алынды. Тергеушінің контрреволюциялық жұмысы туралы сұрағына архимандрит Бенджамин былай деп жауап берді: «мамыр айындағы Еңбек ауылында мен жер аударылғандармен, сондай-ақ діни ғибадат қызметшілерімен бір пәтерде тұрдым, өйткені біз жиі Құдайдың әндерін шырқадық, әңгімелерде патша билігін еске түсірдік, сонымен бірге кеңестік билікті айыптадық».

Осындай мойындаудан кейін әке Бенджамин «халықтың жауы» ретінде сотталды және ең жоғары жаза – ату жазасына кесілді. Келесі күні таңғы сағат 2-де 68 жастағы ақсақалдың артынан колонна келіп, үкім орындалды.

Монах Бенджаминнің (Зыков) жерленген жері белгісіз.

2000 жылғы Орыс Православие Шіркеуінің Епископтық мерейтойлық ғибадатханасында аты шықты.

У вас есть вопрос? Свяжитесь с нами!

Контактная информация