Пахомий (Русин) (1880 - 1936) – иеромонах, преподобномученик.
Память 11 августа (29 июля по ст. ст.) в Соборе новомучеников и исповедников Российских.
Родился в 1880 году в селе Генеральщино Курской губернии.
В 1910 году он приехал в город Верный (ныне Алма-Ата), а до этого 3-4 года жил послушником в Петропавловском монастыре Черниговской губернии. После приезда в Верный отец Пахомий поступил в Иссык-Кульский монастырь, где был пономарем, звонарем, затем получил монашеский постриг и примерно в 1914 году был рукоположен в сан священника.
Летом 1916 году в Семиречье началось восстание киргизов, они напали на монастырь и потребовали к определенному дню приготовить монастырские ценности и пригрозили расправой в случае отказа. Тогда часть монахов, в числе которых был отец Пахомий, ушла из монастыря — кто в горы, кто в ближайшие селения. Монахи преклонного возраста остались, положившись на волю Божию. Приехавшие в назначенный день киргизы выбили монастырские двери, иконы побили, забрали церковную утварь и устроили над монахами казнь: не пощадили никого, всех порубили саблями. Вечером вернулись ушедшие монахи и на следующее утро похоронили всех убиенных в общей могиле.
После этого события отец Пахомий ушел в город Верный, затем поселился в горах около Аксая с монахами Феогностом, Серафимом, Анатолием и Ираклием. В августе 1921 года все пятеро монахов, живших в скиту, пошли в город Верный в Никольскую церковь на праздник целителя Пантелеимона. Двое из них, в том числе отец Пахомий, остались в городе, а трое вернулись в скит. 11 августа 1921 году в скиту случилась трагедия: иеромонахи Серафим и Феогност были застрелены красноармейцами-грабителями. Оставшиеся в живых отец Пахомий, отец Ираклий и отец Анатолий после всего случившегося жить в скиту не остались.
После 1921 года некоторое время отец Пахомий тайно жил вместе со странником Виктором и схимонахом Тихоном в скиту на горе Горельник в районе Медео. Он изредка приходил в город, останавливался у монахинь, был очень молчалив.
В конце 20-х годов, когда были сильные гонения, отец Пахомий ушел и с Медео и жил в городе у разных людей. Тайно служил, венчал, отпевал на дому, часто ходил с монахинями на Аксайскую могилу.
Свою жизнь в этот период Отец Пахомий описывает так (из материалов следствия): «В 1921 году этих монахов (отцов Серафима и Феогноста) убили, жить в горах было страшно, я прожил еще год, а в 1923 году ушел в город Алма-Ату. Изредка служил в соборе, в котором сейчас помещается Казахстанский музей. Прожил таким образом до 1926 года, а затем уехал в Ташкент. В Ташкенте я хотел устроиться на работу, но ничего у меня из этого не вышло, прожил я там год и снова вернулся в Алма-Ату. Жил на квартире, помогал в хозяйстве, изредка служил и таким образом существовал.
В 1928 году в горах на Мохнатой сопке один знакомый мне монах Тихон стал строить избушку. Я ходил к нему, мне там понравилось, и я тоже стал строить себе избушку, и в конце 1928 года перебрался в горы. Вскоре Тихон по неосторожности сжег наши избушки, и я вынужден был выкопать себе землянку. В ней я жил не постоянно. Часто ходил в город или жил у монахинь Магдалины, Татьяны, Александры, Евсевии, которые также были на Мохнатой сопке. В 1930 году монахиням предложили вступить в колхоз, но в колхоз они не пошли, сдали свое имущество в лесничество и ушли в город. А я остался жить в своей землянке. В том же году уехал с монахинями в Джагал-Абад, где поселились в горах. Там построил избушку, жил с Магдалиной, а Татьяна строила себе избушку отдельно в 15 верстах от нас. Из Джагал-Абада я и приехал вновь в Алма-Ату».
В 1935 году отец Пахомий был арестован и посажен в Алма-Атинскую тюрьму, где претерпел издевательства и в 1936 году был расстрелян.
По благословению Святейшего Патриарха Московского и всея Руси Алексия II 11 августа 1993 года было установлено «местное почитание новомучеников -иеромонахов Серафима и Феогноста и иже с ними в Казахской земле пострадавших», в том числе и преподобномученика Пахомия. На юбилейном Архиерейском Соборе Русской Православной Церкви в 2000 году было принято решение об общецерковном почитании этих святых.
Пахомий (Русин) (1880 — 1936) – иеромонах, құрметті шейіт.
Еске алу күні 11 тамыз (29 шілде, ескі күнт.) Ресейдің жаңа шейіттер мен конфессерлер соборында.
1880 жылы Курск губерниясының Генералщино селосында дүниеге келген.
1910 жылы Верный қаласына (қазіргі Алма-Ата) келіп, оған дейін Чернигов губерниясындағы Петропавловский монастырінде 3-4 жыл мойындаушы болып тұрады. Верныйға келгеннен кейін Пахомий әке Ыстықкөл монастырына түсіп, онда ол пономарь, қоңыраушы болып, содан кейін монастырлық тонсурадан өтті және шамамен 1914 жылы ол діни қызметкер дәрежесіне тағайындалды.
1916 жылдың жазында Жетісуда қырғыздардың көтерілісі басталды, олар монастырға шабуыл жасап, монастырьлық құндылықтарды белгілі бір күнге дейін дайындап беруді күшпен талап етті; Сол кезде монахтардың жарты бөлігі, соның ішінде Пахомий әке монастырьден кетті — кейбірі тауға, кейбірі жақын маңдағы ауылдарға тарады. Жасы келген монахтар Құдайдың еркіне сеніп, орындарында қалды. Белгіленген күні келген қырғыздар монастырьдің есіктерін қағып, иконаларды ұрып, шіркеу ыдыстарын алып, монахтарды өлтірді: олар ешкімді аямады, барлығын қылышпен шауып тастады. Кетіп қалған монахтар қайтып оралып, ал келесі күні таңертең, қайтыс болғандардың барлығын ортақ қабірге жерледі.
Осы оқиғадан кейін Пахомий әке Верный қаласына кетіп, кейін Ақсай маңындағы тауларға Феогност, Серафим, Анатолий және Иракли монахтарымен бірге қоныстанды. 1921 жылдың тамыз айында монастырьда тұратын барлық бес монах емші Пантелеймон мерекесіне Верный қаласына Никольск шіркеуіне барды. Олардың екеуі, соның ішінде Пахомий әке, қалада қалды, ал үшеуі монастырға оралды. 1921 жылы 11 тамызда монастырда қайғылы оқиға болды: иеромонахтар Серафим мен Феогносты Қызыл Армия қарақшылары атып өлтірді. Тірі қалғандар Пахомий әке, Ираклий әке және Анатолий әке осы болған жағдайдардан кейін монастырда қалмады.
1921 жылдан кейін Пахомий әке Медеу аймағындағы Горельник тауындағы монастырда біраз уақыт кезбе Виктор және Шемамонк Тихонмен жасырын тұрды. Ол анда-санда қалаға келіп, монахтардың үйінде тоқтайтын, өзі өте тұйық болатын.
20-жылдардың аяғында қатты қуғын болған кезде Пахомий әке Медеуден кетіп, қалада әртүрлі адамдармен бірге тұрды. Жасырын қызмет етіп, неке қию рәсімдерін жасаған, үйлерде жаназа жасап, монахтармен бірге Ақсай бейітіне жиі барып тұрды.
Пахомий әке өзінің осы кезеңдегі өмірін былайша сипаттайды (тергеу материалдарынан): «1921 жылы бұл монахтар (Серафим және Феогност әкелер) өлтірілді, тауда тұру қорқынышты болды, мен тағы бір жыл тұрып, ал 1923 жылы мен Алматы қаласына кеттім. Ара-тұра қазір Қазақстан мұражайы орналасқан соборда қызмет еттім. 1926 жылға дейін осылай өмір сүрдім, кейін Ташкентке кетіп қалдым. Мен Ташкентке жұмысқа орналаасқым келді, бірақ одан ештеңе шықпағасын, мен сонда бір жыл тұрып, Алматыға қайта оралдым. Пәтерде тұрып, үй шаруасына көмектестім, анда-санда қызмет етіп, осылайша күн көрдім.
1928 жылы Мохнатая тауында таныс монах Тихон үйшік сала бастады. Мен оны көруге бардым, маған ұнады, мен де өзіме үйшік сала бастадым, 1928 жылдың аяғында тауға көштім. Көп ұзамай Тихон біздің үйшікті абайсызда өртеп жіберді, мен өзіме жеркепе жасауға мәжбүр болдым. Мен ол жерде үнемі тұрмадым. Қалаға жиі баратынмын немесе сол жерде Мохнатая төбесінде тұратын Магдалена, Татьяна, Александра, Евсевия монахтарымен бірге тұрдым. 1930 жылы монахтарға колхозға кіруге ұсыныс жасалды, бірақ олар колхозға кірмей, мал-мүлкін орман шаруашылығына тапсырып, қалаға кетті. Ал мен өз жеркепемде қалдым. Сол жылы мен монах әйелдерімен бірге Джагал-Абадқа кетіп, тауға қоныстандым. Ол сол жерде үйшік салып, Магдаленамен бірге тұрдым, ал Татьяна бізден 15 шақырым жерде жеке үйшік салды. Джагал-Абадтан тағы да Алматыға қайтып келдім».
1935 жылы Пахомий әке тұтқындалып, Алматы түрмесіне жіберілді, ол жерде қорлық көріп, 1936 жылы атылды.
Мәскеу және Бүкіл Русь Патриархы Алексий ІІ-нің батасымен 1993 жылы 11 тамызда «жергілікті жаңа шейіттерге – иеромонахтар Серафим мен Феогностқа және солар секілді қазақ жерінде азап шеккендерге» құрмет көрсетілді, оның ішінде құрметті шейіт Пахомий болды. 2000 жылы Орыс Православие Шіркеуінің Архиерейлік мерейтойлық кеңесінде осы әулиелерді бүкіл шіркеулік құрметтеу туралы шешім қабылданды.
