Преподобноисповедник Димитрий (князь Абашидзе)

Память 1 ноября (19 октября по ст. ст.) в Соборе новомучеников и исповедников Церкви Русской.

Димитрий (князь Абашидзе), в схиме Антоний (1867 — 1942)В миру князь Абашидзе Давид Ильич, родился в родовом имении Веджины Сигнахского уезда Тифлисской губернии на Покров Пресвятой Богородицы 1 октября 1867 года. Он происходил из древнейших княжеских родов Грузии — по отцовской линии из князей Абашидзе, по материнской был в родстве с княжеским родом Багратуни.

С детства он был обучен танцам, искусству фехтования, верховой езде, с отличием окончил юридический факультет Новороссийского Императорского университета в Одессе в 1891 году. В том же году, неожиданно для близких, поступил в Киевскую духовную академию. На первом курсе академии, 16 ноября 1891 года, был пострижен в монашество с именем в честь святителя Димитрия Ростовского. В 1896 году окончил академию со степенью кандидата богословия и был рукоположен во иеромонаха.

16 августа 1896 года был назначен преподавателем Священного Писания в Тифлисскую духовную семинарию.

В 1897 году — инспектор Кутаисской духовной семинарии. В следующем году был переведен инспектором в Тифлисскую духовную семинарию, где в то время учился Иосиф Джугашвили, будущий глава СССР. Впоследствии в Тбилисском музее имени Ленина много лет хранился семинарский журнал за 1898-1899 с записью об Иосифе Джугашвили за подписью иеромонаха Димитрия: «Сделан был выговор. Посажен в карцер по распоряжению отца Ректора на пять часов».

13 января 1900 года был возведен в сан архимандрита и назначен ректором Александровской Ардонской миссионерской духовной семинарии.

23 апреля 1902 года был хиротонисан во епископа Алавердского и назначен сверхштатным членом Грузино-Имеретинской Синодальной Конторы. Хиротония совершалась в военном Александро-Невском соборе города Тифлиса экзархом Грузии Алексием и епископами Владикавказским Владимиром, Гурийско-Мингрельским Александром, Сухумским Арсением, Имеретинским Леонидом и Горийским Вениамином. При возведении в сан новопоставленный епископ говорил: «Страшное и ответственное служение возлагает на меня Господь… Готов смутиться и устрашиться дух мой и тем, что наступают времена лютые, умножаются нечестие, лжеверие и неверие… И я о Господе не страшусь умножающегося бесчестия… Невозможное человеку – возможно Богу… Восхождение на кафедру епископскую есть приближение к Голгофе. Но Голгофа не может устрашить христианина, для нее мы рождены, ибо без Голгофы нет Воскресения…».

С 4 ноября 1903 года — епископ Гурийско-Мингрельский.

С 16 апреля 1905 года — епископ Балтский, викарий Подольской епархии.

С 20 января 1906 года — епископ Туркестанский и Ташкентский.

Чувствуя приближение революционных шатаний, епископ Димитрий не оправдывал террористических актов в Грузии тех лет. Через год после хиротонии владыка Димитрий говорил в проповеди на панихиде в память убиенного террористами священника отца Георгия Василова: «Каждая капля проливаемой крови создаёт Церкви новых мучеников, готовит её новых членов. Не страшны мучения ни для Церкви, ни для России… «.

С 25 июня 1912 года — епископ Таврический и Симферопольский.

С 1914 года — будучи в святительском сане участник Первой Мировой войны в качестве рядового священнослужителя Черноморской эскадры. 6 мая 1915 года был возведен в сан архиепископа и в тот же день, по его просьбе и с согласия Государя, назначен исполняющим обязанности штатного судового священника на линкоре Св. Пантелеймон. В течении войны нередко бывал в бою. За проявленное мужество он получил редкую награду — панагию на Георгиевской ленте.

На Поместном Соборе Русской Православной Церкви 1917-1918 года владыка Димитрий сыграл видную роль в защите патриаршества против против домыслов его противников, его имя числится в первом, «большом» списке кандидатов на патриарший престол. После падения Кремля, защищаемого юнкерами, архиепископ на Соборе говорил: «Я бы почитал счастьем и честью пасть вместе с юнкерами… «. В эту пору владыка Димитрий не последовал прочим архиереям-грузинам и не присоединился к Грузинской Церкви, самочинно объявившей свою автокефалию восстановленной.

Участвовал 19-24 мая 1919 года по Юго-Восточном церковном Соборе в Ставрополе, на котором было основано Временное Высшее Церковное Управление Юго-Востока России для пределов занятых Добровольческой армией генерала Деникина. По некоторым данным в 1919 году кратковременно пребывал за границей, но вскоре вернулся. В то время как с января 1920 года большинство архиереев юга России стали отбывать за море, архиепископ Димитрий остался. Генерал Врангель обратился с письмом к архиепископу Димитрию с предложением «озаботиться в ближайшие дни изысканием способов устройства высшей церковной власти». Архиепископ Димитрий 6 апреля прибыл в Севастополь и возглавил ВВЦУ в Крыму. По его инициативе в Крыму были объявлены «дни покаяния», к которым он пытался привлечь и красноармейцев. Архиепископ Димитрий обращался с пронзительным Посланием к православному русскому народу, где писал, что: «Не по слабости только, но и по гибельному обольщению согрешил пред Богом народ наш, ибо открыл уши свои ложным и тлетворным учениям сынов тьмы, отвернулся от Бога и поклонился идолам… Люди русские, православные! Явите силу покаяния, возвеличьте Святую Русь делом, словом и мыслью, отвергните соблазны антихристовы… «. Но всенародного покаяния не последовало, многим оно казалось смешным, а вскоре в ноябре 1920 года последнее белое сопротивление было сломлено.

Владыка Димитрий оказался единственным из работавших в ВВЦУ при Врангеле, который по исходе Белой армии не эмигрировал. В Крыму начались массовые репрессии, тысячи людей были убиты, но архиепископ Димитрий остался жив.

В мае 1921 года архиепископ Димитрий поселился в Топловском женском монастыре под Феодосией, который уже тогда именовался трудовой артелью. Официально владыка отошёл от церковных дел, был уволен патриархом на покой, но в действительности продолжал деятельность. Владыка Димитрий несколько раз арестовывался, его судил трибунал, где ему ставились в вину телеграмма, отправленная им Колчаку; тысяча рублей, пожертвованная епархией Добровольческой армии; Послания ВВЦУ, под которыми стоит его подпись. Однако, владыка Димитрий был очень популярен в Крыму и власти отпустили его, но приказали покинуть пределы своей бывшей епархии.

Архиепископ направился в Киев где обосновался в Киево-Печерской Лавре. По воспоминаниям профессора Ивана Никодимова: «Он ежедневно в священнической фелони и омофоре совершал богослужения. Глубокий старец, небольшого роста, он еще носил следы прежней красоты. Черные выразительные глаза выдавали в нем, несмотря на большую седую бороду и белые, как лунь, волосы, в прошлом темного брюнета».

В 1923 владыке было 55, но окружающим он представлялся глубоким старцем. Уже тогда он почитался в Киеве как великий подвижник, молитвенник и духоносный старец, к которому за духовными советами стекались православные из России, Украины, Белоруссии, Грузии. По воспоминаниям архиепископа Чилийского Леонтия: «Жил он не для себя, а для Бога, для Церкви и для людей. Ни один православный епископ, и даже некоторые из обновленцев, впоследствии принесших покаяние, не проезжали мимо его скромного жилища, чтобы не зайти для духовной беседы».

В 1928 году, раздав своё имущество, включая драгоценную панагию и дав на какое-то время обет молчания, архиепископ принял великую схиму с наречением имени в честь Антония Печерского.

Ранней весной 1933 года схиархиепископ Антоний, два его келейника, отец Леонтий (Филиппович) и несколько человек из братии Киево-Печерской Лавры были арестованы.

В том же году 13 марта в спецкорпусе Лукьяновской тюрьмы было заведено Дело № 3651 «По обвинению гражданина Абашидзе А.И. в преступлении, предусмотренном статьей 54-10 и 54-11 УК УССР». Его условно приговорили к 5 годам концлагеря, а потом освободили по постановлению ОСО при Коллегии ГПУ УССР. Больше чекисты его не трогали.

После освобождения схиархиепископ продолжал совершать тайные службы и рукоположения, о чем свидетельствует отец Леонтий (Филиппович), который в октябре 1930 года был по послушанию послан владыкой Антонием, своим духовным отцом, в Тбилиси. В то время в Грузии не было, по его словам, ни одной действующей церкви, ни одного священника, исполнявшего христианские требы. Отец Леонтий, не раз выполнявший поручения своего аввы, вспоминал: «Всюду у меня было много друзей и почитателей, как в городах, так и в селах, благодаря моему старцу, схиархиепископу Антонию».

В октябре 1937 были арестованы монахи давно уже закрытой Киево-Печерской лавры, был арестован и убит в Лукьяновской тюрьме экзарх Украины митрополит Киевский Константин (Дьяков). Одна из его родственниц видела владыку во сне, стоящим у свеженасыпанного могильного холма, митрополит сказал: «Здесь лежит моё тело». Кладбищенский сторож, к которому она решилась обратиться, оказался как раз тем могильщиком, кто зарывал останки митрополита. Схиархиепископ Антоний совершил тайное отпевание священномученика над могилой.

К предвоенному времени относится и воспоминание о старце монахини Сергии (Клименко), когда владыка жил на Кловском спуске, вблизи закрытой Лавры. «Был он такой чудесный, маленький, весь серебряный, с большими «восточными» глазами, глядевшими так приветливо и как-то молодо».

Вскоре после вторжения в пределы СССР, 19 сентября 1941 немецкие части вошли в Киев и вскоре в нижней части Киево-Печерской Лавры – в Ближних и Дальних пещерах – разрешили вновь открыть монастырь. Владыка Антоний поселился в домике бывшего смотрителя Ближних пещер. Иван Никодимов пишет, что «В этом домике для владыки была восстановлена уничтоженная во время советской власти церковка. Здесь схиархиепископ по праздникам и воскресеньям сам служил наедине, без посторонних богомольцев. Помогали ему в этих службах его домочадцы: пело несколько монахинь, которые обслуживали домик, и его секретарь иеромонах Димитрий… Немцы очень интересовались личностью схиархиепископа, и в маршруте их экскурсий по Лавре неизменно стояло посещение владыки Антония».

Схиархиепископ Антоний в 1942 рукоположил Феодосия (Бахметьева) во епископа Пинского. Возможно, это было последние его рукоположение.

Умирая, чувствуя приближение земного конца, владыка Антоний громко взывал к святителю Николаю и всем святым о помощи в предстоящем пути. Скончался владыка 1 ноября 1942 года и был погребен у входа в Ближние пещеры Киево-Печерской Лавры.

Владыка любил повторять: «Епископская власть дана мне не для того, чтобы наказывать, а, чтобы прощать». Он всю жизнь с любовью относился к царской семье, охотно и с чувством глубокой симпатии рассказывал о встречах с ней.

Решением Священного Синода Украинской Православной Церкви от 14 июня 2011 года был причислен к лику преподобных местночтимых святых Киевской епархии с памятью в день кончины 19 октября.

22 апреля 2012 года, в Фомину неделю, митрополит Киевский и всея Украины Владимир (Сабодан) в лаврском храме преподобных Антония и Феодосия Печерских возглавил чин прославления.

Тропарь, Глас 3-й

Славный преподобных Печерских подобниче, града Киева и земли Иверския украшение,  добре подвиги и добродетели,  купно со святительстом  соеденивый, и во дни лютыя, от безбожных  гонения, оклеветания и иныя скорби претерпевый, образ монашескаго  жития  показав, отче наш Антоние (или Димитрие) моли Христа Бога, подати стране нашей в вере утверждение, воином на враги одоление, и спасение душам нашим.

Кондак, глас 4-й

Из рода княжеского происшед, славу земную ни во что-же вменив, Тем-же Господь тя славою духовною украси, и яко виноград добродетельми обогати. Ныне же пребывая в чертозех Небесных, святителю отче Димитрие (Антоние), моли спастися душам нашим.

Димитрий (Абашидзе князі), Антоний схемасында (1867-1942) – Таврия және Симферополь шихиархиепископы, діни қызметкер.

Еске алу 1 қараша (19 қазан, ст.) Орыс шіркеуінің жаңа шейіттері мен конфессорларының ғибадатханасында.

Димитрий (Князь Абашидзе), схемада Антоний (1867-1942)әлемде Князь Абашидзе Дэвид Ильич, 1867 жылы 1 қазанда Тифлис губерниясының Сигнах уезінің Веджинаның ата-баба үйінде дүниеге келген. Ол Грузияның ең көне князьдік отбасыларынан шыққан-әке жағынан Абашидзе князьдерінен шыққан, анасы бойынша Багратуни князьдік отбасымен туысқан.

Бала кезінен ол би, семсерлесу өнері, атқа міну бойынша оқыды, 1891 жылы Одессадағы Новороссийск Императорлық университетінің заң факультетін үздік бітірді. Сол жылы кенеттен жақындары үшін Киев теологиялық академиясына оқуға түсті. Академияның бірінші курсында, 1891 жылы 16 қарашада, Әулие Димитри Ростовскийдің құрметіне монастыризмге айналды. 1896 жылы Академияны теология ғылымдарының кандидаты дәрежесімен бітіріп, иеромонах болып тағайындалды.

1896 жылы 16 тамызда Тифлис теологиялық семинариясына жазба мұғалімі болып тағайындалды.

1897 жылы — Кутаис теологиялық семинариясының инспекторы. Келесі жылы инспектор Тифлис теологиялық семинариясына ауысып, сол кезде КСРО-ның болашақ басшысы Джозеф Джугашвили оқыды. Кейіннен Ленин атындағы Тбилиси мұражайында 1898-1899 жылдардағы семинар журналы иеромонах Димитрийдің қолымен Джозеф Джугашвили туралы жазбамен ұзақ жылдар бойы сақталды: «сөгіс болды. Карцерге ректордың әкесінің бұйрығымен бес сағатқа отырғызылды».

1900 жылы 13 қаңтарда архимандрит санына көтеріліп, Александр Ардон миссионерлік теологиялық семинариясының ректоры болып тағайындалды.

1902 жылы 23 сәуірде алаверд епископына тағайындалды және грузин-Имерети синодтық Кеңсесінің штаттан тыс мүшесі болып тағайындалды. Тағайындауды Тифлис қаласының Александр-Невский әскери ғибадатхагасында Грузия эксархы Алексий мен владикавказдық епископтар Владимир, Гурий-Мингрелский Александр, Сухумский Арсений, Имеретиялық Леонид және Гориан Бенджамин жасады. Санға көтерілу кезінде жаңадан тағайындалған епископ: «Иеміз маған қорқынышты және жауапты қызмет жүктейді… Мен ұялып, қорқуға дайынмын менің рухым және қиын кезеңдер келе жатқандықтан, зұлымдық, өтірік пен сенімсіздік көбейеді… Мен Иеміз туралы көбейтілген абыройсыздықтан қорықпаймын… Мүмкін емес адам-мүмкін Құдай… Епископтың мінберіне көтерілу-бұл Голготаға жақындау. Бірақ өлім жазасы  христианды қорқыта алмайды, ол үшін біз туылғанбыз, өйткені өлім жазасында қайта тірілу болмайды…».

1903 жылдың 4 қарашасынан бастап-Гурий-Мингрел епископы.

1905 жылдың 16 сәуірінен-Балтық епископы, Подольск епархиясының шіркеу көмекшісі.

1906 жылдың 20 қаңтарынан — Түркістан және Ташкент епископы.


Революциялық дүрбелеңнің жақындағанын сезген епископ Димитрий сол жылдардағы Грузиядағы Террористік актілерді ақтамады. Тағайындаудан бір жыл өткен соң, Лорд Димитрий террористер өлтірген діни қызметкер әкесі Георгий Василовты еске алу үшін жерлеу рәсімінде уағыз айтты: «төгілген қанның әрбір тамшысы Жаңа шейіттер шіркеуін жасайды, оның жаңа мүшелерін дайындайды. Шіркеу үшін де, Ресей үшін де азап қорқынышты емес… «.

1912 жылдың 25 маусымынан бастап-Таврия және Симферополь епископы.

1914 жылдан бастап-Бірінші дүниежүзілік соғыстың қасиетті санында Қара теңіз тактик бөлімшесінің қатардағы діни қызметкері ретінде. 1915 жылы 6 мамырда ол архиепископ дәрежесіне көтерілді және сол күні оның өтініші бойынша және Басқарушы келісімімен Сент-Пантелеймон әскери кемесінде штаттық кеме діни қызметкерінің міндетін атқарушы болып тағайындалды.  Соғыс кезінде ол жиі ұрысқа қатысқан. Көрсетілген батылдығы үшін ол сирек кездесетін марапатқа ие болды — Сент-Джордж лентасындағы Панагия.

1917-1918 жылдардағы Орыс Православие Шіркеуінің Жергілікті ғибадатханасында  Лорд Димитрий патриархияны қарсыластарының алыпсатарлығына қарсы қорғауда көрнекті рөл атқарды, оның аты Патриарх тағына үміткерлердің бірінші, «үлкен» тізімінде көрсетілген. Юнкерлер қорғаған Кремль құлағаннан кейін, ғибадатханадағы архиепископ: «мен юнкерлермен бірге бақыт пен абыройды құрметтейтін едім… «. Бұл кезде Лорд Димитрий басқа грузин епископтарының соңынан ерген жоқ және өзінің автокефалиясын қалпына келтірді деп жариялаған Грузин шіркеуіне қосылмады.

Ол 1919 жылы 19-24 Мамырда ставропольдегі Оңтүстік-Шығыс шіркеу ғибадатханасына  қатысты, онда генерал Деникиннің еріктілер армиясы басып алған шектер үшін Ресейдің оңтүстік-шығысындағы уақытша жоғары шіркеу басқармасы құрылды. Кейбір мәліметтер бойынша, 1919 жылы ол шетелде қысқа уақыт болды, бірақ көп ұзамай оралды. 1920 жылдың қаңтарынан бастап Ресейдің оңтүстігіндегі епископтардың көпшілігі теңіз үшін қызмет ете бастағанда, архиепископ Димитрий қалды. Генерал Врангель архиепископ Димитрийге «жақын күндері жоғары шіркеу билігін құру жолдарын іздестіру туралы қамқорлық жасау»туралы хат жолдады. Архиепископ Димитрий 6 сәуірде Севастопольге келіп, Қырымда ВВСУ-ны басқарды. Оның бастамасымен Қырымда «өкіну күндері» жарияланды, оған ол Қызыл Армияны да тартуға тырысты. Архиепископ Димитрий православиелік орыс халқына өткір хабарлама жіберді, онда ол былай деп жазды: «әлсіздіктен ғана емес, сонымен бірге жойқын азғырудан да біздің халқымыз Құдайдың алдында күнә жасады, өйткені ол құлағын қараңғылық ұлдарының жалған және қанағаттанарлық ілімдеріне ашты, Құдайдан бас тартты және пұттарға тағзым етті… Орыс халқы, православие! Тәубенің Күшін көрсетіңіз, қасиетті Ресейді іспен, сөзбен және оймен көтеріңіз, антихристтердің азғыруларынан бас тартыңыз… «. Бірақ жалпыхалықтық тәубе болған жоқ, бұл көпшілікке күлкілі болып көрінді және көп ұзамай 1920 жылдың қарашасында соңғы АҚ қарсылық бұзылды.

Лорд Димитрий Ввсу-да Врангельдің қол астында жұмыс істегендердің бірі болды, ол ақ армияның нәтижесі бойынша қоныс аудармады. Қырымда жаппай қуғын-сүргін басталды, мыңдаған адамдар өлтірілді, бірақ архиепископ Димитрий тірі қалды.

1921 жылы мамырда архиепископ Димитрий Теодосияның астындағы Топловский монастырына қоныстанды, ол сол кезде еңбек артелі деп аталды. Ресми түрде, Лорд шіркеу істерінен бас тартты, оны Патриарх тыныштық үшін жұмыстан шығарды, бірақ іс жүзінде жұмысын жалғастырды. Лорд Димитрий бірнеше рет қамауға алынды, оны Трибунал соттады, онда оған Колчакқа жіберілген жеделхат кінәлі болды; ерікті армия епархиясы сыйға тартқан мың рубль; оның қолы қойылған ВВСУ-ға Жолдаулар. Алайда, Лорд Димитрий Қырымда өте танымал болды және билік оны жіберді, бірақ бұрынғы епархиясының шегінен шығуға бұйрық берді.

Архиепископ бет алды Киев онда ол Киев-Печерск Лаврына қоныстанды. Профессор Иван Никодимовтың естеліктері бойынша: «ол күн сайын діни қызметкер фелони мен гомофорда ғибадат етті. Терең ақсақал, кішкентай бойлы, ол әлі де бұрынғы сұлулықтың іздерін киген. Бұрын қараторы, үлкен сұр сақалы мен ақ шашына қарамастан, қара мәнерлі көздер оған опасыздық жасады».

1923 жылы Лорд 55 болды, бірақ айналасындағылар оны терең ақсақал ретінде көрсетті. Сол кездің өзінде ол Киевте ұлы моральдік діни, дұға кітабы және рухани ақсақал ретінде құрметтелді, оған Ресей, Украина, Беларуссия, Грузия православтары рухани кеңестерге ағылды. Чили архиепископы Леонтийдің естеліктері бойынша: «ол өзі үшін емес, құдай үшін, шіркеу үшін және адамдар үшін өмір сүрді. Бірде-бір православиелік епископ, тіпті кейіннен тәубеге келген кейбір жаңарушылар Рухани әңгімеге кірмеу үшін оның қарапайым үйінің жанынан өтпеді».

1928 жылы архиепископ өзінің мүлкін, соның ішінде қымбат панагияны таратып, біраз уақытқа үнсіздік антын беріп, Антони Печерскийдің есімімен аталатын үлкен үлгіні қабылдады.

1933 жылдың ерте көктемінде шиархиепископ Антониус, оның екі келейнигі, әкесі леонти (Филиппович) және бірнеше адам Киев-Печерск лавр бауырластығы қамауға алынды.

Сол жылы 13 наурызда Лукьяновск түрмесінің арнайы корпусында «Азамат Абашидзе А.и. — ны КСРО Қылмыстық кодексінің 54-10 және 54-11-баптарында көзделген қылмыс жасады деген айыппен» № 3651 іс басталды. Ол шартты түрде 5 жылдық концлагерьге сотталды, содан кейін КСРО ГПУ Алқасы жанындағы ОО қаулысы бойынша босатылды. Чекистер оған енді қол тигізбеді.

Азат етілгеннен кейін, архиепископ құпия қызметтер мен тағайындаулар жасауды жалғастырды, бұған 1930 жылы қазанда Тбилисидегі рухани әкесі лорд Антониус мойынсұнушылықпен жіберген әкесі леонти (Филиппович) куә болды. Ол кезде Грузияда бірде-бір белсенді шіркеу, христиандық талаптарды орындаған бірде-бір діни қызметкер болған жоқ. Әке леонти өзінің авваның тапсырмаларын бірнеше рет орындаған кезде: «менің барлық жерде менің ақсақалым, схиархиепископ Антонийдің арқасында қалаларда да, ауылдарда да көптеген достарым мен жанкүйерлерім болды», — деп еске алды.

1937 жылы қазанда Киев-Печерск лаврасының монахтары қамауға алынып, Лукьяновск түрмесінде Украина эксархы Киев митрополиті Константин (Дьяков) қамауға алынып, өлтірілді. Оның туыстарының бірі түсінде митрополит жаңадан құйылған қабір төбесінде тұрған қожайынды көрді: «менің денем осында жатыр», — деді. Ол жүгінуге шешім қабылдаған зират күзетшісі митрополиттің қалдықтарын көмген қабір қазушы болып шықты. Шиархиепископ Антоний қасиетті шейітті қабірдің үстінде жасырын жерлеу рәсімін жасады.

Соғысқа дейінгі уақытқа монахтың ақсақалы Сергия (Клименко) туралы естелік жатады, ол кезде Лорд Кловск түсуінде, жабық Лаврдың жанында өмір сүрген. «Ол өте керемет, кішкентай, барлық күміс, Үлкен «Шығыс» көздері соншалықты мейірімді және қандай да бір жас болып көрінді».

КСРО-ға басып кіргеннен кейін көп ұзамай, 1941 жылы 19 қыркүйекте неміс бөлімшелері Киевке кірді және көп ұзамай Киев-Печерск Лаврасының төменгі бөлігінде-жақын және алыс үңгірлерде-монастырьді қайта ашуға рұқсат етілді. Лорд Антоний жақын маңдағы үңгірлердің бұрынғы күзетшісінің үйіне қоныстанды. Иван Никодимов » бұл үйде Кеңес өкіметі кезінде жойылған шіркеу лордқа қалпына келтірілді. Мұнда ши

архиепископтың өзі мерекелер мен жексенбілерде жалғыз, бөтен мантистерсіз қызмет етті. Оған осы қызметтерде оның үй шаруашылықтары көмектесті: үйге қызмет ететін бірнеше монахтар мен оның хатшысы джеромонах Димитрий ән айтты… Немістер схиархиепископтың жеке басына қатты қызығушылық танытты және олардың Лаврға экскурсияларының бағыты әрдайым Лорд Антонийге барды».

Шиархиепископ Антоний 1942 жылы Теодосийді (Бахметьев) Пинский епископы етіп тағайындады. Бұл оның соңғысы болуы мүмкін тағайындау.

Өліп бара жатып, жердің аяқталуын сезіп, Лорд Антоний Әулие Николайға және барлық әулиелерге алдағы жолда көмек сұрап қатты айқайлады. Лорд 1942 жылы 1 қарашада қайтыс болды және Киев-Печерск Лаврасының жақын үңгірлеріне кіре берісте жерленді.

Лорд қайталауды ұнататын:»Епископтық билік маған жазалау үшін емес, кешіру үшін берілді». Ол өмір бойы патша отбасына сүйіспеншілікпен қарады, онымен кездесулер туралы охотыласпен және терең жанашырлықпен айтты.

Украин Православие Шіркеуінің Қасиетті Синодының 2011 жылғы 14 маусымдағы шешімімен ол 19 қазанда қайтыс болған күні еске алып, Киев епархиясының жергілікті құрметті әулиелерінің қатарына қосылды.

2012 жылдың 22 сәуірінде, Фомина аптасында, Киев митрополиті және бүкіл Украина Владимир (Сабодан), аян Антония мен Теодосий Печерскийдің лавр ғибадатханасында Даңқ шенін басқарды.

Тропари, 3-ші дауыс

Киев қаласы мен Иверский жерінің даңқты Печерск подбниче, жақсывигіктер мен ізгіліктер, купно әулиемен байланысты, және лютий күндері, құдайсыз қуғын-сүргіннен, жала жабудан және басқа да қайғы-қасіреттен зардап шегеді, монастырлық өмір бейнесі, біздің әкеміз Антоний (немесе Димитри) Құдай Басқарушының дұғаларын көрсетіп,біздің елімізге сеніммен мәлімдеме беріңіз, жауынгер дұшпандарды жеңеді және біздің жанымызды құтқарады.

Кондак, 4-ші дауыс

 Князьдік оқиғадан, жердегі даңққа ешқандай қатысы жоқ, сол Иеміз рухани даңқпен безендіріліп, жүзімді ізгілікпен байытады. Қазір көкте  болған кезде, әкемнің әулиесі Димитрий (Антоний), біздің жанымызды құтқаруға дұға етіңіз.