Евдокия (Ткаченко) (? - 1918) – преподобномученица
Память 28 сентября (15 сентября по ст. ст.), в Соборе новомучеников и исповедников Российских.
Подвизалась в Иверско — Серафимовском монастыре в городе Верном Семиреченской области.
Летом 1918 года мать Евдокия утром пришла в скит, расположенный недалеко от города Верного в горном урочище Медео на Мохнатой сопке, чтобы исповедаться и причаститься у иеромонаха Серафима (Богословского). Он принял у нее исповедь, но причащать не стал, так как она по рассеянности съела головку мака, и отпустил в монастырь. (Как сокрушался он после: «Если бы я знал, что ее убьют, конечно причастил бы ее»).
Вечером того же дня в Иверско-Серафимовский монастырь явились красноармейцы и потребовали, чтобы монахини выдали игумению Евфросинию (Бакуревич), поскольку она генеральская дочь, но монахини спрятали ее в амбаре между мешков с мукой, и раздосадованные красноармейцы вместо игумении вывели на расстрел монахинь Евдокию и Анимаису. Поставив монахинь у монастырской стены, красноармейцы выстрелили. Пуля попала монахине Евдокии в голову и обезобразила лицо, а монахиня Анимаиса была ранена в плечо, сестры подобрали ее, и она впоследствии оправилась от раны. Подруга монахини Евдокии инокиня Феодора была настолько потрясена расстрелом и тем, как пуля обезобразила лицо ее сотаинницы, что заболела от нервного потрясения и долго не могла забыть окровавленного и обезображенного лица. Преподобномученица Евдокия тогда явилась ей во сне и сказала: «Феодора, что ты плачешь, чего боишься? Не плачь, ты же видишь, что я такая же, как была». После этого та перестала видеть лицо преподобномученицы обезображенным и исцелилась.
11 августа 1993 года монахиня Евдокия была канонизирована Синодальной комиссией при Московском Патриархате как местночтимая святая Алма-Атинской епархии.
Архиерейским Собором Русской Православной Церкви 13-16 августа 2000 года была причислена к лику новомучеников и исповедников Российских для общецерковного почитания.
Евдокия (Ткаченко) (? — 1918) – қасиетті шейіт.
Еске алу 28 қыркүйекте (15 қыркүйек, ескі ст.) Ресейдің жаңа шейіттер мен конфессерлер Соборында.
Ол Жетісу облысының Верный қаласындағы Иверс — Серафимовский монастырында қызмет етті.
1918 жылдың жазында Ана Евдокия таңертең Мохнатая сопкадағы Медео таулы жолындағы Верный қаласына жақын орналасқан монастырьге иеромонах Серафимнен (Богословский) ғибадат етуге және келісім алу үшін келді. Ол оның ғибадатын қабылдады, бірақ онымен араласпады, өйткені ол көкнәрдің басын абайсызда жеп, оны монастырға жіберді. (Ол кейін: «Егер мен олардың оны өлтіретінін білгенімде, әрине, оған тіл табысар едім» деп қынжылады).
Сол күні кешке Қызыл Армия сарбаздары Иверско-Серафим монастырына келіп, монахтардан игумен Евфросинияны (Бакуревич) тапсыруды талап етті, өйткені ол генералдың қызы болды, бірақ монахтар оны ұн салынған қаптар арасындағы сарайға жасырды, ал игумен орнына ашуланған Қызыл Армия монахтар Евдокия мен Анимаисаны атуға шығарды. Монастырь қабырғасына монахтарды орналастырған Қызыл Армия сарбаздары оқ жаудырды. Оқ монах Евдокияның басына тиіп, оның бетін бүлдірді, ал монах Анимайса иығынан жараланды, оны апалы-сіңлілер көтеріп алды, содан кейін ол жарақатынан айығып кетті. Евдокияның досы, монах әйел Феодора атыс болғаны және оқтың серігінің бетін қалай бүлдіріп жібергені соншалық, ол жүйке шокынан ауырып қалды және ұзақ уақыт бойы оның қанды және бұзылған бетін ұмыта алмады. Қасиетті шейіт Евдокия оған түсінде көрініп: «Феодора, сен неге жылайсың, неден қорқасың? Жылама, сен менің бұрынғыдай екенімді көріп тұрсын». Осыдан кейін ол құрметті шейіттің бұзылған бет-әлпетін көруді қойып, сауығып кетті.
1993 жылы 11 тамызда монах Евдокия Мәскеу Патриархатының Синодтық комиссиясымен Алма-Аты епархиясының жергілікті құрметті әулие ретінде канонизацияланды.
Орыс Православие шіркеуінің епископтар Кеңесі 2000 жылдың 13-16 тамызында жалпы шіркеуге құрмет көрсету үшін жаңа шейіттер мен орыс конфессорларының қатарына қосылды.
